‘Hier woont mijn huis’
Fotograaf Eddo Hartmann deed op 15 maart 2008 iets wat voor anderen slechts een gedachte-experiment zou blijven. Hij keerde na meer dan twintig jaar terug naar zijn ouderlijk huis, een statig grachtenpand dat hij op jonge leeftijd en na vele jaren van huiselijk geweld en isolement was ontvlucht.
Hoe zou het zijn als het ouderlijk huis er na twintig jaar nog hetzelfde uitziet, ook vanbinnen?
Hij trof het pand in precies dezelfde staat aan als de dag waarop hij het achterliet: dezelfde meubels, hetzelfde behang. Zelfs zijn speelgoed stond er onaangeroerd. Alles was nog intact, alles stond of lag nog zoals hij, zijn broer en moeder het in 1987 hadden verlaten. Alleen de gigantische berg rommel op de vloer liet zien dat zijn vader er al die tijd was blijven wonen.
‘Hier woont mijn huis’ is een visueel onderzoek naar wat in de psychologie het ‘autobiografische geheugen’ wordt genoemd. Wat doet de confrontatie met de interieurs van je jeugd met je herinnering? Hartmann ging de confrontatie met het huis aan en registreerde minutieus wat hij aantrof. Hij maakte een indrukwekkende fotoserie waarin hij systematisch het interieur van alle vertrekken vastlegde: gang, achterkamer, Franse kamer, kantoor, keuken, overloop, slaapkamers, zijn jongenskamer, badkamer, zolder. Zijn eigen rechtervoet, als hij recht naar beneden een brief op de grond fotografeert, is het enige teken van leven in dat immense huis.
‘Hier woont mijn huis’, gemaakt door Eddo Hartman & Douwe Draaisma, is een uitgave van Uitgeverij Lannoo en kost 29,99 euro (ISBN: 978-94-01402-24-8).
